Op mijn 19^de stond ik als jonge leerkracht voor een groep 8 met 40 leerlingen. We deden natuurkundeproefjes. In plaats van luisteren speelden we met de krachten van de natuur. Iedereen was vol aandacht. Twee jaar later deed ik eindexamen zwemmen als gymnastiekdocent. Ik deed ‘wildwaterbaan’ met de klas. In plaats van stilstaan en wachten op je beurt deed iedereen mee. Twee rijen tegenover elkaar moesten het water zo woest en woelig mogelijk maken. Om beurten moest je dan liggend op een vlot proberen erdoor te varen. Ik stond aan het eind in het water om aanwijzingen te geven hoe je nog sneller zou kunnen. Dat was én waterpret én snel leren zwemmen.

Een paar jaar later ontmoette ik tijdens mijn studie veranderkunde aan de Universiteit van Utrecht een professor die spellen ontwikkelde om veranderingen teweeg te brengen. Ik moest denken aan mijn magische ervaringen met spelende kinderen en werd onderzoeker aan de Universiteit van Amsterdam naar ‘speels veranderen’. Door de jaren heen ontwikkelde ik meer dan 100 verschillende games die ik inzette om veranderingen op gang te brengen, te verdiepen en te versnellen. Ik geloof dat er in iedere mens een werkende en spelende mens zit en dat die laatste een bron van creativiteit en plezier is.

Mensen weer leren spelen met hun werk en leven is mijn zinvolle én mooie passie.